Yalnızlık üzerine

Yalnızlık insan ruhunun ara sıra ihtiyaç duyduğu şeylerden birisidir. Ama bazı insanlar yalnızlığı bir yaşam biçimi haline getirir. Bu bana göre yanlıştır.
İnsan sosyal bir varlıktır. ‘Yalnızlıktan hoşlanan ya vahşi bir hayvandır ya da Tanrı.’ diyen kişi oldukça iyi bir tespitte bulunmuştur.
Sürekli yalnızlık insanı toplumdan soyutlar, duygularını köreltir. Buna rağmen ara sıra yalnızlığa çekilmek insanın ruhunu sakinleştirir, kalbi ile beyninin barışmasını sağlar. İnsanın kendini tanımasını sağlar. Fakat bu yalnızlık sürekli hale getirilmemelidir yoksa kişi önceden de dediğim gibi kişi insanlığa yabancılaşır, bencilleşir. Bu da zamanla onu mutsuz kılar. Zaten sürekli yalnız olan kişilerin melankoliden kurtulması pek olası değildir.